Halo, tu baza!

Byłam ostatnio na zakupach, normalnie, w spożywczym, i wiesz, na czym się złapałam? Że zapomniałam, co lubię. Chciałam kupić coś do jedzenia, specjalnie dla mnie, i nie wiedziałam co. Wiem doskonale, co lubią moje dzieci, co lubi mój mąż, a ja? Ale mnie to zaskoczyło… I wiesz, zrobiło mi się przykro – opowiedziała mi ostatnio przez telefon moja znajoma.
 

Jak to się dzieje, że zapominamy o sobie? Bo to się jakoś musi dziać, prawda? To jest jakiś żmudny proces odchodzenia od siebie na tyle daleko, że tracimy kontakt z bazą. Bazą, czyli samą sobą, z tym, co lubimy, naszym hobby, tym, co nas relaksuje, ekscytuje, wzmacnia. Proces, podczas którego na pierwsze miejsce w naszym życiu wpuszczamy innych. Dzieci, partnera, szefa, przyjaciółkę, dziadków itd. Proces, który cały czas działa w tle, pożerając 100 procent naszych zasobów.
 

Lecimy tak na oparach dzień za dniem. Udowadniamy samym sobie i sobie nawzajem, że jesteśmy silne, że damy radę, omamione wyobrażeniem ideału, który wyssałyśmy z mlekiem matki, a którego w dodatku, jak się przekonamy przy okazji najbliższej kłótni, nikt od nas nie oczekuje. I potem lądujemy na środku sklepu i same nie wiemy, co nas cieszy. Nie wiemy, bo zapomniałyśmy. Jesteśmy dla innych, a nie dla siebie. Jesteśmy gdzieś tam, a nie tu blisko, przy sobie.
 

A wiecie, że ponoć matki są najbardziej krytykowane przez inne kobiety, w tym przez własne matki i… same siebie? Czyli same sobie to robimy. Jeśli tak, to jest dla nas szansa, szansa podbita nutą sprawczości. Bo skoro same sobie to robimy, to same możemy przestać. Nieźle, co? No to już, przestańmy. Postawmy siebie na pierwszym miejscu. Pielęgnujmy w sobie poczucie szczęścia, a nie poczucie winy. Łagodność, a nie krytycyzm. Pozwólmy sobie nie dawać rady, ładujmy baterie, zanim się wyczerpią. Nasze życie nie polega przede wszystkim na zaspokajaniu potrzeb innych. Heloł. Szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. Mama, która ma zasoby, ma się czym dzielić.
 

Ja wiem, to nie jest łatwa sprawa. Bo jeszcze to, jeszcze tamto. Ale może chociaż zacznijmy.
 

Zacznijmy od zatrzymania się, potem – w tył zwrot. Tak, aby obrócić się w swoim kierunku i, zrobiwszy krok, zbliżyć się do siebie, a nie od siebie oddalić. I gdy już jesteśmy na dobrej drodze, codziennie róbmy mały krok w swoim kierunku. Dla każdej z nas może to być coś innego. Może zerknięcie na swoje zdjęcia ze szkoły średniej, pójście na spacer sam na sam, choćby pomyślenie o sobie w ciągu dnia miło czy odpuszczenie sobie czegoś z listy „to do”. Codziennie róbmy coś, co zbliży nas do siebie.
 

Wtedy być może zobaczymy tam, na horyzoncie, małą dziewczynkę, która macha do nas porozumiewawczo i krzyczy: „Halo, tu baza”. Nawiążmy połączenie, dopuśćmy ją do głosu i słuchajmy, co ma do powiedzenia, jakie ma potrzeby. Pozwólmy, aby jej głos coraz mocniej w nas rezonował, niech będzie coraz bardziej słyszalny i niech w końcu zrobi hałas! Halo! No co jest? Ona też przecież potrzebuje troski. Ona też potrzebuje uwagi, czasu, wyrozumiałości, czułości. I lubi zielone oliwki, których nikt inny w domu nie je.

Ula Młodnicka

autorka Odwagi, Pinku! Książki o odporności psychicznej dla dzieci i rodziców trochę też